مقاله بازشناخت جایگاه خیال در معماری با تکیه بر مثنوی معنوی

مقاله بازشناخت جایگاه خیال در معماری با تکیه بر مثنوی معنوی

دانلود مقاله بازشناخت جایگاه خیال در معماری با تکیه بر مثنوی معنوی

در قالب Word و در 30 صفحه، قابل ویرایش، شامل:

چکیده

مقدمه

پیشینه پژوهش

اهمیت و ضرورت پژوهش

سؤال پژوهش

تعریف خیال از باب ادراک

جدول 1- مراحل ادراک از دیدگاه دوفرن

دیدگاه اندیشمندان در باب خیال

جدول 2- انواع ادراکات برای انسان از دیدگاه ابن‌سینا

دیدگاه مولوی در باب خیال

جایگاه خیال در آفرینش اثر هنری

جایگاه خیال در معماری

جدول 3- حوزه‌های دست‌نگاره‌های طراحی

نتیجه‌گیری

منابع

چکیده

ادراک خیالی یکی از مراتب ادراکی محسوب می‌شود که هنرمندان با تکیه بر آن به خلق و آفرینش آثار هنری می‌پردازند؛ در واقع، خیال مرتبط با حواسی دانسته شده که به هنرمند، در جریان خلاقیت هنری، بُعدی ذهنی می‌بخشید. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش توصیفی ـ تحلیلی و تکیه بر آراء اندیشمندان در زمینه ادراک خیالی و به خصوص با بهره‌گیری از اندیشه مولوی در مثنوی معنوی به شناخت ابعاد گوناگون خیال و نقش آن در خلق آثار معماری بپردازد.

نتایج تحقیق حاکی از آن است که کشف صورت‌های خیالی و تخیل صورت نهایی آثار، لازمه تحقق فعل خارجی آن‌ها می‌باشد. در این میان معماری دارای ذاتی هنری بوده، لذا بر تصور و تخیل معمار متکی است و از عمق ذهنیات وی برمی‌آید. معماران در مراحل مختلف روند طراحی ازجمله خلق دست‌نگاره‌های خیالی، با بهره‌مندی از پرواز ذهن و رهایی فکری در عالم خیال، کیفیت آثار معماری را بررسی می‌کنند و بستر شکل‌گیری ماهیت کالبدی طرح را فراهم می‌نمایند.

مقدمه

از آنجا که معماران با ادراک عالم هستی و الهام از آن به خلق اثر معماری می‌پردازند و مخاطبین نیز با قوای ادراکی خود فضای معماری را درک می‌نمایند، شناخت قوا و مراتب ادراک برای آن‌ها ضروری است. در واقع، تجربه معماری یک تجربه همه‌جانبه انسانی است و ظرفی برای مظروفش محسوب می‌گردد، پس یک رابطه بلاواسطه بین انسان و محیطش وجود دارد که رابطه‌ای از نوع مُدرِک و مُدرَک می‌باشد (حجت 86:1387).

در فلسفه، مفهوم جسم یا شیء از طریق دو جزء تعین‌بخش و تعین پذیر تعریف می‌شود که به ترتیب صورت و ماده نامیده شده‌اند. صورت چیزی است که این جوهر را تکمیل می‌کند؛ ماده از صورتی که قائم به خود است خالی نشده و بالفعل موجود نمی‌شود، مگر اینکه صورت پیدا کند. (ابن‌سینا 21:1316).