تحقیق کیفیت آموزش عالی در ایران

تحقیق کیفیت آموزش عالی در ایرانی

دانلود تحقیق کیفیت آموزش عالی در ایران

در قالب Word و در ۵۵ صفحه، قابل ویرایش، شامل:

چکیده

مقدمه

ادوار سه‌گانه دانشگاه و آموزش عالی ایران

۱- دوره اول: کوشش‌های نافرجام دانشگاه برای پایش کیفیت خود

۲- دوره دوم؛ غلبه الگوی ایدئولوژیک و نظارت دیوان‌سالار

۳- دوره سوم؛ کیفیت دانشگاه در ایران، موانع ساختاری و چالش‌های ناتمام

۳-۱- ظهور رویکرد علمی به ارزیابی درونی و بیرونی آموزش عالی و چالش آن با رویکرد نظارت دیوان‌سالار

۳-۲- فعالیت‌های پراکنده درون دولت

الف- آیین‌نامه ارتقا

ب- آیین‌نامه قطب‌های علمی

ج- شاخص‌های آموزش عالی

د- رتبه‌بندی

ه- تعاملات بین‌المللی در زمینه تضمین کیفیت

۳-۳- ابهامات پیش روی برنامه چهارم توسعه

۴- نتیجه‌‌‌گیری نهایی

۱- سایه دستگاه دولت بر ارزشیابی و پروژه ناتمام ایجاد نهادهای واسط

۲- رویکرد علمی و تخصصی به ارزشیابی؛ و موانع ساختاری پیش روی آن

۳- میل پیوسته مترصد در سیستم دولت برای بازگشت به کنترل بیرونی و دیوانسالار

۴- سایه عوامل سیاسی – ایدئولوژیک بر نظام حرفه‏ ای – علمی و تخصصی

۵- مغفول ماندن شاخص‌های بروندادی کیفیت آموزش عالی به دلیل تمایل دولتی بر کنترل فرایندها و تحت تأثیر اقتصاد سیاسی نفتی

۶- گرایش دولت به پیوند ارزشیابی با اختیارات مرکزی

۷- ارزشیابی دانشجویان از کلاس درس و ابهام در رویه‌ها، شیوه‌ها و ابزارها

۸- فقدان نظام اطلاعات آموزش عالی

۹- ارزیابی درونی؛ طرحی ناتمام

۱۰- فقدان ارزیابی بیرونی توسط همتایان علمی

۱۱- عدم توسعه و مشارکت نهادهای غیردولتی حرفه‌ای

۱۲- تمرکزگرایی، تصدی‏گری و تعدد متولیان دولتی

۱۳- فقدان آزمون‌های استاندارد نظام حرفه‌ای

۱۴- فقدان نشانگرها، شاخص‌ها و استانداردهای مورد توافق و معتبر

۱۵- کژتابی‌های رتبه‌بندی

۱۶- استقلال دانشگاهی، خود – ارزیابی و خودحسابرسی در چالش با رویکردهای کنترل بیرونی دولتی

منابع

چکیده

آموزش عالی در ایران در درون دولت به وجود آمد و از سنت‌های ریشه‌دار، پویایی‌های درون‌زا، آزادی و ابتکار عمل لازم برای ارزیابی کیفیت و خود – تنظیمی محروم ماند. دانشگاه ایرانی در طی چندین دهه، قادر به رصد کردن خود نشده است و نتوانسته است ساختارهای درون‌زا و کارآمدی از تضمین کیفیت به وجود بیاورد و توسعه بدهد. مقاله حاضر به روش تحلیل تاریخی – اسنادی و با رویکرد انتقادی به بررسی فعالیت‌هایی می‌پردازد که در طی نزدیک به صد سال گذشته در آموزش عالی و دانشگاه ایرانی در ارتباط با ارزشیابی کیفیت صورت گرفته است. هدف مقاله، کمک به فراهم شدن شناخت تحلیلی نسبت به این موضوع و چالش‌های پیش روست.

در دوره قبل از انقلاب، کوشش‌های دانشگاهیان و نخبگان پیشرو برای پایش درون‌زای کیفیت آموزش عالی حتی اگر هم شده با ایجاد ساختارهای واسط دانشگاهی – دولتی، بنا به علل ساختار سیاسی و تعارض‌های ناشی از آن نافرجام مانده است. در بعد از انقلاب روایتی مذهبی از الگوی ایدئولوژیک سیاسی به شکل‌گیری نظامی از نظارت و کنترل دیوان‌سالار بر دانشگاه انجامید و مانع از آن شد که او هوشمندی‌های درونی خود را برای رصد کیفیت، ظاهر سازد و توسعه بدهد.

در دوره سوم که از سال‌های پایانی قرن بیستم آغاز شده است، تحولاتی در جامعه به عنوان بازتابی از تحولاتی جهانی، بستری فراهم آورد که بحث کیفیت به مفهوم آکادمیک آن در میان برخی دانشگاهیان ایران در بگیرد. نسل جدید و رو به رشد کارشناسان در درون دولت، حامل این بحث شدند و چالش‌هایی برای رویکرد علمی به تضمین کیفیت دانشگاه، در مواجهه با موانع ساختاری کشور آغاز شد. تأکید بر ارزیابی درونی دانشگاه‌ها و ارزیابی بیرونی توسط همتایان علمی و تخصصی و نهادهای حرفه‌ای غیردولتی، با هدف بهبود درون‌زای کیفیت، از جمله محورهای این چالش‌ها در برابر نظارت دیوان‌سالار دولتی بوده است.